Amour (2012)

Σκηνοθεσία: Michael Haneke

Σενάριο: Michael Haneke

Παίζουν: Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva, Isabelle Huppert

Η ταινία που κέρδισε το μεγάλο βραβείο στις Κάννες το 2012, το Palme d'Or, είναι αδιαμφισβήτητα από εκείνες τις ταινίες που δεν ξεχνάς εύκολα. Όχι γιατί πραγματεύεται κάτι τόσο περίεργο ή κάτι που σε εκστασιάζει, αλλά επειδή αυτό που πραγματεύεται δεν το έχεις ξαναδεί με αυτόν τον τρόπο.

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι του Παρισιού, ο Georges και η Anne, έχουν ζήσει μία γεμάτη ζωή ως καθηγητές μουσικής. Έχουν μία κόρη, η οποία ζει στο εξωτερικό μαζί με την οικογένειά της. Όταν η Anne πάθει το πρώτο της εγκεφαλικό, η σχέση του ζευγαριού θα κλονιστεί.

Ο Haneke μετά την επιτυχία της «Λευκής Κορδέλας» (2009), επανέρχεται με μία διαφορετική ιστορία, με την ίδια ωμότητα και καθαρότητα, για να δηλώσει τις θέσεις του για την αγάπη και το θάνατο, όπως αυτός τα ερμηνεύει μέσα από την μοναδική οπτική της κάμεράς του.

Το ηλικιωμένο ζευγάρι διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του. Έχει αγαπηθεί και έχει περάσει πολλά. Μία ήρεμη ζωή γεμάτη μουσική θα κλονιστεί από την ‘αρρώστια’ των γηρατειών. Η σταδιακή αποσύνθεση του σώματος και της ψυχής καταγράφεται με μία γοητευτική ψυχρότητα, με έναν τρόπο που δεν έχει ξαναειπωθεί στο σινεμά.

Ο Georges κάνει ό, τι μπορεί για να βοηθήσει την άρρωστη πλέον Anne. Μόνος και περήφανος, παρακολουθεί μέρα με τη μέρα τη γυναίκα που αγάπησε να καταρρέει. Η απίστευτη ηρεμία της ιδιοσυγκρασίας του αποδεικνύει από τη μία την αποδοχή της κατάστασης, και από την άλλη τη φλεγόμενη επιθυμία του να επιβεβαιώσει την αγάπη του για τη γυναίκα του. Δύσκολα αντιμετωπίζεις μία τέτοια κατάσταση. Δύσκολα βγαίνεις ο ίδιος μέσα από αυτήν.

Η συγκλονιστική ερμηνεία της γηραιότερης γυναίκας που προτάθηκε ποτέ για το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου στην ιστορία της Αμερικανικής Ακαδημίας, αυτή της Emmanuelle Riva, οδηγεί τη μαγική ωμότητα της κάμερας του Αυστριακού Haneke στο υψηλό επίπεδο του απτού ρεαλισμού, αυτού που ο ίδιος δημιούργησε μέσα από τις ταινίες του.

Η ιστορία προκαλεί τους πιο κρυφούς σου φόβους να βγουν στην επιφάνεια και να τους αντιμετωπίσεις κατάματα. Αρρώστια, γηρατειά, θάνατος και η αγάπη μεταμορφωμένη μέσα από το Χρόνο και τον Έρωτα.

Συμβολισμοί παντού, έτοιμοι για σένα και το δικό σου υποσυνείδητο να τους ανακαλύψεις και να τους ερμηνεύσεις. Σταθερά πλάνα καθημερινότητας ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που τους χωρίζει ο θάνατος ή μήπως τους ενώνει ξανά;

Ο Haneke δεν κάνει χάρες σε κανέναν, η ευκολία δεν ήταν ποτέ σύμμαχός του. Δε θα σου εξηγήσει αυτά που ποθείς να μάθεις και σίγουρα δε θα σου επιστρέψει να συγκινηθείς ασκόπως. Θα σε ωθήσει στο να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου και τι είναι για σένα τα μοτίβα που πραγματεύεται, όπως ο θάνατος, το γήρας, η αρρώστια, η αγάπη και η κοινή ζωή.

Για πολλούς ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος τους φόβος, όπως και η κατηφόρα του μυαλού και του σώματος από τη φυσική αγριότητα του γήρατος. Για άλλους είναι απλά μέρος της ζωής μας. Βλέποντας το “Amour” θα συνειδητοποιήσεις, πως μόνο μέσα από την αποδοχή και την κατανόηση του θανάτου μπορείς να καταλάβεις το νόημα της αληθινής Αγάπης. 

#blogoscars 2013: Σενάριο

#Use those hands of yours

10. Paul Thomas Anderson |The Master

9. Jacques Audiard, Thomas Bidegain |Rust and Bone

8. Quentin Tarantino |Django Unchained

7. David Magee, Yann Martel |Life of Pi

6. Bahman Ghobadi |Rhino Season

5. Leos Carax |Holy Motors

4. David O. Russell |Silver Linings Playbook

3. Lucy Alibar, Ben Zeitlin |Beasts Of The Southern Wild

2. Malik Bendjelloul |Searching for Sugarman

1. Wes Anderson |Moonrise Kingdom 

Les Misérables (2012)

Σκηνοθεσία: Tom Hooper

Σενάριο: William Nicholson, Herbert Kretzmer, Claude-Michel Schönberg, Alain Boublil

Παίζουν: Hugh Jackman, Russell Crowe, Anne Hathaway, Amanda Seyfried, Sacha Baron Cohen, Helena Bonham Carter, Eddie Redmayne, Samantha Barks

Οι Άθλιοι του Victor Hugo, από τα πιο διάσημα βιβλία του 19ου αιώνα, απεικονίζει από τη μία την αποτυχημένη επανάσταση του Ιούλη του 1832, όταν οι δημοκρατικοί αντιστάθηκαν έναντι στη μοναρχία και τις αδικίες που επέβαλλε, και από την άλλη ακολουθεί τη ζωή ενός πρώην κατάδικου, του Jean Valjean και της πορείας της ζωή του. Το βιβλίο που διηγείται την ιστορία της Γαλλίας και την αρχιτεκτονική του Παρισιού, εμβαθύνει στη φύση του νόμου και της τάξης, της επανάστασης, της πολιτικής, της ηθικής και της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης και κυρίως της αγάπης.

Βασισμένο στο θεατρικό μιούζικαλ των Claude-Michel Schönberg και Alain Boublil, η ταινία μιλά για τις ‘άθλιες’ ζωές ανθρώπων του Παρισιού του 19ου αιώνα και τις αδικίες που υπέστησαν. Χαρακτήρες εμποτισμένοι με πίκρα και πόνο για μια ζωή που δεν προσέφερε τίποτα στους ίδιους και τους αγαπημένους τους. Σε μία κοινωνία που εθελοτυφλούσε για τη φτώχεια, την πείνα, την αρρώστια του σώματος και της ψυχής.

Ο αρχικός γρήγορος ρυθμός δίνει τη σκυτάλη στον μουσικό διάλογο, ή μάλλον μονόλογο, αφού οι περισσότερες σκηνές είναι δραματικές πράξεις εξομολόγησης και ευκαιρία σε κάθε πρωταγωνιστή να αναδείξει το μουσικό και υποκριτικό του ταλέντο.

Γεμάτο από κοντινά πλάνα, απότομα cuts αλλά και σκηνές γεμάτες συναίσθημα και πόνο, το μιούζικαλ που σπάει το φράγμα του διαλόγου σε ταινία, είναι όπως και το βιβλίο: βρώμικο, αληθινό, ρομαντικό, άγριο και πολιτικοποιημένο. Η ηθική είναι το κύριο θέμα της, η δικαιοσύνη φυσικό επακόλουθο και η αδικία αιώνια πληγή.

Από την Fantine και την άσχημη ζωή της, στην κόρη της Cosette και την αγάπη που της έφερε η ζωή, έως την ταλαιπωρημένη – κυνηγημένη φιγούρα του Jean Valjean, και την ανένδοτη συμπεριφορά του Javert, οι ζωές όλων συνδέονται από αποφάσεις και επιλογές, από την ίδια τη ζωή.

Τα χαμένα όνειρα, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η πείνα, η αδικία και η αθλιότητα, είναι όλα αποτυπωμένα σε κάθε νότα μουσικής. Η πολιτική χροιά της ιστορίας είναι εκεί δίπλα στις ιστορίες αγάπης και μίσους, άγρυπνος παρατηρητής έτοιμος για δράση.

Μέσα στους μονόλογους των ηθοποιών, όπου όλα τους τα συναισθήματα εξωτερικεύονται μέσω της καταπληκτικής μουσικής των δημιουργών του μιούζικαλ, η ροή ακολουθεί μία άλλη διαδρομή πιο αργή, πιο μελετημένη, πιο μουσικοποιημένη, μέσα σε μία σχεδόν διαμελισμένη αφήγηση.

Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος θεατής θα κουραστεί από τη διάρκεια της ταινίας και όσοι έχουν ήδη ενδοιασμούς, καλύτερο είναι να μην προσπαθήσουν καν. Αυτοί όμως που είναι συνηθισμένοι στη μύηση της μουσικής, ξέρουν πως κάθε τόνος και νότα μιλούν διαφορετικά και έχουν ποικίλα ερεθίσματα.

Οι 8 υποψηφιότητες Όσκαρ που έχει λάβει φέτος η ταινία «Les Misérables» και τα πόσα άλλα βραβεία, κυρίως ερμηνευτικά, αποδεικνύουν έστω και στο ελάχιστο πως ο τολμών, αν δε νικά, τουλάχιστον αναγνωρίζεται.

Η ερμηνείες των πρωταγωνιστών η αλήθεια είναι πως είναι μία και μία. Με την ερμηνεία, που με εξέπληξε θετικά – αν και πάντα ήξερα ότι κρύβει τόνους ταλέντου – αυτή του Hugh Jackman, όπου όλα τα συναισθήματα και οι πίκρες στη ζωή του Jean Valjean αντικατοπτρίζονται τόσο εκστατικά, τόσο σπαραχτικά, που το μόνο που μένει είναι η φιγούρα του Jackman αποστεωμένη από κάθε είδους μορφή.

Και φυσικά η σίγουρη φετινή νικήτρια Anne Hathaway, η οποία – όση λάσπη και αν έφαγε όλα αυτά τα χρόνια – αποδεικνύει περίτρανα πως με δουλειά και επιμονή, καταφέρνεις να καταξιωθείς και να αναγνωριστείς. Από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές της ταινίας, αδιαμφισβήτητα το ντουέτο Carter – Cohen, αποδεικνύοντας το υποκριτικό και μουσικό τους ταλέντο.

Είναι γεγονός πως ο Tom Hooper κατάφερε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της εποχής και την αθλιότητα των ανθρώπων σε αυτή. Για το αν το έκανε με επιτυχία ή όχι, μένει στον κάθε θεατή να αποφασίσει.

Silver Linings Playbook (2012)

Σκηνοθεσία:  David O. Russell

Σενάριο:  David O. Russell, Matthew Quick(βιβλίο)

Παίζουν: Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro

Η φετινή έκπληξη της κινηματογραφικής σεζόν μιλά για τον Pat Solitano Jr, έναν πρώην καθηγητή, ο οποίος αφού πέρασε 8 μήνες σε ψυχιατρική κλινική, επιστρέφει στο σπίτι με τους γονείς του. Πεπεισμένος ότι έχει ξεπεράσει τα προβλήματα και τις εμμονές του παρελθόντος, θα προσπαθήσει να ξαναχτίσει τη ζωή του. Εκεί θα γνωρίσει την Tiffany, μία νεαρή κοπέλα που αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα.

Από το πρώτο λεπτό, αυτό το σφιχτοδεμένο κινηματογραφικό πρότζεκτ, μιλά ασταμάτητα με το δικό του τρόπο, σαν τους πρωταγωνιστές του. Ο Pat πέρασε 8 μήνες έγκλειστος, αφού παραλίγο να σκοτώσει τον άντρα με τον οποίο η γυναίκα του διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση. Αυτό το ξέσπασμα θα φέρει στην επιφάνεια μία διαφορετική μορφή διπολισμού. Ο Pat έχει εμμονές και έντονα ξεσπάσματα θυμού που δεν μπορεί να ελέγξει. Επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του ανανεωμένος(;), αλλά ακόμη πεπεισμένος ότι η πρώην γυναίκα του τον περιμένει.

Θα μείνει με τους γονείς του, δύο ανθρώπους που πάντα προσπαθούσαν για το καλύτερο. Ο πατέρας του (Robert De Niro), όντας μανιακός παίκτης στοιχημάτων και τελείως προληπτικός, δεν απέχει και πολύ από τον ίδιο του το γιο. Η μητέρα του, είναι από εκείνους τους ανθρώπους που κατανοούν και προσπαθούν να βοηθήσουν πάση θυσία. Η ήρεμη δύναμη που χρειάζεται κάθε σπίτι.  

Μέσα στο χάος του μυαλού του Pat θα προστεθεί μία νέα γνωριμία, αυτή με τη νεαρή Tiffany, η οποία έχασε τον άντρα της και αντιμετωπίζει τα δικά της προσωπικά θέματα. Μαζί θα κάνουν το πιο αταίριαστο ζευγάρι, θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, θα κάνουν τη θεραπεία που πάντα αναζητούσαν. Μέσα από τα προβλήματα του ενός, ο άλλος καταλαβαίνει λίγο περισσότερο τα δικά του. Και οι δύο πλευρές έχουν ταλέντο στο να λένε τα πράγματα με το όνομα τους, κάτι που κάνει τη σχέση αυτή βάλσαμο και μπελά την ίδια στιγμή.

Η ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο, είναι από εκείνα τα φιλμ που δε σε στριφογυρίζουν στην καρέκλα σου. Συνεχής ένταση, ανθρώπινες σχέσεις, άνθρωποι ‘παράξενοι’ μέσα σε μία ακόμη πιο ‘παράξενη’ κοινωνία. Αστείο και διασκεδαστικό, αλλά ταυτόχρονα ειλικρινές και ωμό, το ‘Silver Linings Playbook’, είναι υπερφίαλο και συνάμα απρόβλεπτο, όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες του.

Δύο άνθρωποι σμίγουν τυχαία, προέρχονται από συγκοινωνούντες καταστάσεις, αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλον, κομμάτια του καλού και του κακού τους εαυτού. Και οι δύο πάσχουν από ψυχιατρικές διαταραχές, και οι δύο προσπαθούν να ξεπεράσουν τραύματα του παρελθόντος και να επουλώσουν πληγές ανοιχτές. Αναζητούν έναν φίλο, έναν σύντροφο, κάποιον να τους πει την αλήθεια, και ας είναι με τον πιο σκληρό τρόπο.

Μέσα από καταστάσεις μοιραίες(;)και σουρεαλιστικές, ο Pat και η Tiffany, θα προσπαθήσουν να επιτύχουν κάτι μαζί, να σκοράρουν έναν καλό βαθμό στο διαγωνισμό χορού που έχουν πάρει μέρος. Σε συνδυασμό με τα στοιχήματα του Pat Soletano Sr, όλη η οικογένεια θα βρεθεί ‘μπλεγμένη’ σε μία κατάσταση βασισμένη στην τύχη, την πίστη και την εμπιστοσύνη.

Φρέσκο, αστείο και σοβαρό, ανάλαφρο σε γενικές γραμμές – παρόλη τη σοβαρότητα της ψυχικής υγείας των δύο πρωταγωνιστών – και απόλυτα ειλικρινές με το υλικό που πραγματεύεται, η ταινία του David O. Russell, σπάει τα όρια του ‘φυσιολογικού’ και τα ξανατοποθετεί με τους δικούς του κανόνες.

Με μία σχεδόν ελλειπτική αφήγηση, ένα σενάριο καλά γραμμένο και ερμηνείες Οσκαρικές (καταπληκτικοί Cooper, De Niro και θεά Lawrence), αφήνει εντυπωμένο στη μνήμη σου ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ένα βασικό μάθημα: να ξέρεις ότι όσοι σε αποδέχονται για αυτό που πραγματικά είσαι, είναι αυτοί που αξίζουν να έχουν μία ξεχωριστή θέση στη ζωή σου.  

Blue Valentine (2010)

Σκηνοθεσία: Derek Cianfrance

Σενάριο: Derek Cianfrance, Joey Curtis

Παίζουν:  Ryan Gosling, Michelle Williams, John Doman

Ο Dean Pereira και η Cindy Heller Pereira είναι ένα νεαρό, μεσοαστικό παντρεμένο ζευγάρι. Ο Dean εργάζεται ως ζωγράφος, και η Cindy ως νοσοκόμα σε κλινική, έχοντας μια νεαρή κόρη, τη Φράνκι. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, είναι και οι δύο ρημαγμένοι από τη ζωή και τις από κοινού εμπειρίες τους που τους οδήγησαν στο γάμο.

Ο Dean προέρχεται από ένα διαλυμένο σπίτι, δεν είδε ποτέ τον εαυτό του να παντρεύεται και δεν έχει καμία επαγγελματική φιλοδοξία πέραν της τρέχουσας εργασίας του.  Η Cindy προέρχεται επίσης από μια δυσλειτουργική οικογένεια, με τους δικούς της μητέρα και πατέρα να μην αποτελούν το ιδανικό παράδειγμα αρμονικής οικογένειας.

Μέσα σε μία κλασσική αμερικάνικη πουριτανή κοινωνία, η Cindy και ο Dean αλλάζουν μέσα στο χρόνο και μαζί τους τα θέλω και οι ανάγκες τους. Η Cindy μία νεαρή γυναίκα που έμεινε έγκυος κατά λάθος και ο Ντιν ένας ρομαντικός, οξύθυμος νέος που θα έκανε τα πάντα για τη γυναίκα που αγαπά.

Μεγαλώνοντας το παιδί κάποιου άλλου, αποδεικνύει καθημερινά με τον τρόπο του την αγάπη του. Η Cindy από την άλλη νιώθει παγιδευμένη σε μία πραγματικότητα που δε θέλησε αληθινά ποτέ και αυτό είναι ολοφάνερο σε κάθε της κίνηση και κάθε της λέξη. Σαν να αποφάσισε η μοίρα για αυτή και τώρα προσπαθεί να ξεφύγει. Παρασυρμένοι από τη ζωή και τα γεγονότα που οδήγησαν στο σύντομο γάμο τους, θα αντιληφθούν ότι παρά την αγάπη τους, δεν μπορούν να συνυπάρξουν πλέον.

Δεν είναι μία απλή ιστορία έρωτα. Είναι η ιστορία ‘αγόρι ερωτεύεται σφόδρα κορίτσι’, το οποίο ενθουσιάζεται και επειδή είναι έγκυος τον παντρεύεται, χωρίς το παιδί να είναι δικό του. Περνούν λίγα χρόνια και ο έρωτας χάνεται, η αγάπη όμως μένει, όχι όμως για το κορίτσι που έγινε γυναίκα, διότι ποτέ δεν τον ερωτεύτηκε στα αλήθεια.

Το αγόρι που έγινε άντρας όμως θα έκανε τα πάντα για αυτήν, γιατί τα συναισθήματά του ήταν πάντα βαθιά και αληθινά. Και όλα αυτά σε ένα πακέτο άγριων διαλόγων, σκληρών ερωτικών σκηνών, βαθιάς αγάπης και μίσους, ανούσιων καβγάδων που υποβόσκουν πίκρα, ανασφάλεια και  χαμένα όνειρα. 

Ένα ζευγάρι λοιπόν, που δεν επικοινώνησε ποτέ πραγματικά, παρασύρθηκε από τον νεανικό έρωτα χωρίς να συνειδητοποιήσει τις χαοτικές διαφορές που υπήρχαν μεταξύ τους.

Με το σενάριο να έχει περάσει 66 σχέδια μέσα σε 12 χρόνια, ο σκηνοθέτης κάνει μία φιλότιμη προσπάθεια να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας με πισωγυρίσματα στο παρελθόν, μέσα στο ίδιο το παρόν με επιτυχία.

Οι ωμές και αξιοσημείωτες ερμηνείες των πρωταγωνιστών ξεχωρίζουν σε μία δυνατή, μελαγχολική ιστορία αγάπης, μέσα σε μία ακόμη πιο δυνατή και συναισθηματικά βάναυση ταινία. 

Ένας χωρισμός (Jodaeiye Nader az Simin) 2011

Σκηνοθεσία: Asghar Farhadi

Σενάριο: Asghar Farhadi

Παίζουν: Peyman Maadi, Leila Hatami, Sareh Bayat, Shahab Hosseini

Η Simin και ο Naader μένουν στην Τεχεράνη μαζί με την 11χρονη κόρη τους και τον πάσχοντα από Alzheimer πατέρα του Naader. Ύστερα από 14 χρόνια γάμου οδηγούνται στο χωρισμό. Ο λόγος, η επιθυμία της Simin να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον στη μικρή τους πανέξυπνη κόρη, Termeh. 

Ο σύζυγός της αρνείται πεισματικά, αφού είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στην Τεχεράνη στο πλευρό του πατέρα του. Το διαζύγιο και η φυγή της Simin από το σπίτι θα οδηγήσουν σε απρόσμενες καταστάσεις, όταν ο Naader αναγκαστεί να προσλάβει μία φτωχή γυναίκα να φυλά τον πατέρα του.

Η ιρανική ταινία που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς έκανε την εμφάνισή της σε μία περίοδο όπου η ιρανική κυβέρνηση κάνει ό, τι περνά από το χέρι της για να αποτρέψει κινηματογραφιστές να αποτυπώσουν οτιδήποτε τους θίγει. Με σκηνοθέτες να οδηγούνται στη φυλακή, όπως οι Jafar Panahi και Mohammad Rasoulof από το απολυταρχικό καθεστώς του Αχμαντινετζάντ, ο κινηματογράφος και η ελευθερία της έκφρασης κρίνονται και κατακρίνονται με όλα τα μέσα. Έχοντας σαρώσει τα Φεστιβάλ ανά την υφήλιο (βλ, Χρυσή Άρκτος, Φεστιβάλ Βερολίνου),το ‘A Separation’ μετράει ακόμη τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και το αντίστοιχο Όσκαρ. Δικαίως.

Χρησιμοποιώντας λιγοστά μέσα, ο σκηνοθέτης θέλει να τονίσει την ουσία, να στείλει ένα μήνυμα στο θεατή, χωρίς να τον ζαλίσει πολύ, δημιουργώντας μία ελκυστικά δραματική ιστορία για μία οικογένεια της πολύπαθης Τεχεράνης.

Η ουσία απτή και σύγχρονη για ένα Ιράν που προσπαθεί να ξεφύγει από το απολυταρχικό καθεστώς, παγιδεύοντας τον ίδιο του τον εαυτό στα γρανάζια της Ισλαμικής θεοφοβούμενης κοινωνίας του. Ταξικές διαφορές, ηθική, πολιτική, ο αέναος φόβος της αμαρτίας, εγωισμοί και αλήθειες, είναι λίγα από τα θέματα που αγγίζει ο Φαραντί.

Στην προσπάθειά του ο σκηνοθέτης να καταδείξει το σάπιο σύστημα δικαιοσύνης του σημερινού Ιράν (και όχι μόνο), διηγείται την ιστορία ενός περήφανου ζευγαριού, που θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιαδήποτε δυτική χώρα και που τα θέλω και τα όνειρά του άλλαξαν με το πέρασμα του χρόνου.

Οι αποφάσεις και οι ανένδοτες, εγωιστικές τους συμπεριφορές αφήνουν θύματα με σημαντικότερο την κόρη τους, η οποία με την ευφυΐα της προσπαθεί άσκοπα να τους φέρει ξανά κοντά. Πρέπει και οι δύο να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους και να αντιμετωπίσουν το συνονθύλευμα των παρεξηγήσεων που προκάλεσαν οι αποφάσεις τους.

Η ηθικές και οι αξίες τους κλονίζονται, αφήνοντάς και τους δύο μετέωρους σε ένα σύστημα και μία κοινωνία που σιγοβράζει κάτω από το αυστηρό και απολυταρχικό Ισλάμ.

Νατουραλιστικά κινηματογραφημένο με εξαιρετικές ερμηνείες , το ‘A separation’ αποτελεί τρανταχτή απόδειξη ότι το Ιρανικό σινεμά, όσο και αν πνίγεται, πάντα θα καταφέρνει να παίρνει βαθιές δημιουργικές ανάσες, μέχρι να καταφέρει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του Ιρανικού καθεστώτος. 

Bridesmaids (Οι φιλενάδες) (2011)

Σκηνοθεσία: Πολ Φέιγκ

Παίζουν: Ρόουζ Μπερν, Μάγια Ρούντολφ, Κρίστεν Γουίγκ

Η Άνι είναι μία τριαντάρα και κάτι που ζει μέσα από αποτυχημένες σχέσεις, βλέποντας την ερωτική και επαγγελματική πορεία της να πάει από το κακό στο χειρότερο. Όταν η κολλητή της Λίλιαν της ζητά να γίνει παράνυμφος στο γάμο της, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ‘καινούργια’ κολλητή Έλεν – μία πανέμορφη και πλούσια νεαρή – μετατρέποντας το γάμο σε ρινγκ γυναικών. Την ομάδα των παρανύμφων πλαισιώνουν άλλες τρεις θεότρελες κυρίες, η κάθε μία με τη δική της ιστορία. Όλες μαζί είναι οι ‘Φιλενάδες’, μία από τις πιο ξεκαρδιστικές κωμωδίες του 2011.

Με πρωταγωνίστρια την απολαυστική Kristen Wiig (Saturday Night Live), έρχεται η απάντηση στις ξεπερασμένες, ρομαντικές, αμερικάνικες γυναικείες κωμωδίες που έχουμε συνηθίσει έως τώρα.

Οι ‘Φιλενάδες’ αλλάζουν τα δεδομένα στη γυναικεία κωμωδία, αφού καταρρίπτονται όλοι οι μύθοι για το γυναικείο φύλο. Τέρμα πια η γυναίκα – κούκλα που κλαψουρίζει με το παραμικρό, κρίνεται από τη σεξουαλική της ζωή, πεθαίνοντας για τη μόδα σα να μην υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από την τελευταία συλλογή Manolo Blahnic.

Με αστείρευτο ειλικρινές χιούμορ και κοφτερές ατάκες, καταστάσεις αμηχανίας και γυναίκες ικανές για όλα, έρχεται μία κωμωδία από γυναίκες για… γερά στομάχια, σατιρίζοντας την πραγματικότητα που απαιτεί από τις γυναίκες να εκπληρώνουν πολλαπλούς ρόλους, αυτόν της ερωμένης, της μητέρας, της νοικοκυράς και της καριερίστα.

Με το χαρακτηριστικό στυλ της Wiig, σε συνδυασμό με την κωμική παρέα που τη συνοδεύει, ετοιμαστείτε για την απόλυτη απομυθοποίηση των γυναικών, αφού ό, τι ντροπιαστική στιγμή υπάρχει για μία γυναίκα θα τη δείτε εδώ.

Πολλοί θεωρούν τις ‘Φιλενάδες’ τη γυναικεία απάντηση στο ανδρικό ‘Hangover’, αφού και οι δύο μιλούν για γάμο και bachelor party, βουτώντας στα απόκρυφα τόσο της γυναικείας όσο και της αντρικής ιδιοσυγκρασίας.

Αφοπλιστικές ατάκες, σουρεαλιστικές καταστάσεις, σεξ και η αιώνια κόντρα μεταξύ των γυναικών συνθέτουν το σενάριο της ταινίας. Βέβαια η πλοκή αναπτύσσεται αργά, αλλά πιστέψτε με, κανέναν δεν ενδιαφέρει η πλοκή. Η βάση γίνεται στους διαλόγους και τους χαρακτήρες - μορφές της Αμερικάνικης κοινωνίας.

Είναι από τις κωμωδίες που επαναπροσδιορίζουν το είδος, που θέτουν νέες βάσεις. Είναι όμως και μία κατηγορία από μόνη της. Βασικά συστατικά που χρειάζεσαι για να την παρακολουθήσεις είναι: η καλύτερη διάθεση και αγαπημένη παρέα. Μόνο έτσι θα σας διασκεδάσει, αηδιάσει (έχει καθιερωθεί ήδη στο πάνθεον η σκηνή της Μακάρθι να αφοδεύει σε νιπτήρα), προβληματίσει, ξαφνιάσει. Γιατί και οι γυναίκες ξέρουν από κωμωδία.