Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μουσικοί μονόλογοι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μουσικοί μονόλογοι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Les Misérables (2012)


Σκηνοθεσία: Tom Hooper
Σενάριο: William Nicholson, Herbert Kretzmer, Claude-Michel Schönberg, Alain Boublil
Παίζουν: Hugh Jackman, Russell Crowe, Anne Hathaway, Amanda Seyfried, Sacha Baron Cohen, Helena Bonham Carter, Eddie Redmayne, Samantha Barks

Οι Άθλιοι του Victor Hugo, από τα πιο διάσημα βιβλία του 19ου αιώνα, απεικονίζει από τη μία την αποτυχημένη επανάσταση του Ιούλη του 1832, όταν οι δημοκρατικοί αντιστάθηκαν έναντι στη μοναρχία και τις αδικίες που επέβαλλε, και από την άλλη ακολουθεί τη ζωή ενός πρώην κατάδικου, του Jean Valjean και της πορείας της ζωή του. Το βιβλίο που διηγείται την ιστορία της Γαλλίας και την αρχιτεκτονική του Παρισιού, εμβαθύνει στη φύση του νόμου και της τάξης, της επανάστασης, της πολιτικής, της ηθικής και της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης και κυρίως της αγάπης.

Βασισμένο στο θεατρικό μιούζικαλ των Claude-Michel Schönberg και Alain Boublil, η ταινία μιλά για τις ‘άθλιες’ ζωές ανθρώπων του Παρισιού του 19ου αιώνα και τις αδικίες που υπέστησαν. Χαρακτήρες εμποτισμένοι με πίκρα και πόνο για μια ζωή που δεν προσέφερε τίποτα στους ίδιους και τους αγαπημένους τους. Σε μία κοινωνία που εθελοτυφλούσε για τη φτώχεια, την πείνα, την αρρώστια του σώματος και της ψυχής.

Ο αρχικός γρήγορος ρυθμός δίνει τη σκυτάλη στον μουσικό διάλογο, ή μάλλον μονόλογο, αφού οι περισσότερες σκηνές είναι δραματικές πράξεις εξομολόγησης και ευκαιρία σε κάθε πρωταγωνιστή να αναδείξει το μουσικό και υποκριτικό του ταλέντο.

Γεμάτο από κοντινά πλάνα, απότομα cuts αλλά και σκηνές γεμάτες συναίσθημα και πόνο, το μιούζικαλ που σπάει το φράγμα του διαλόγου σε ταινία, είναι όπως και το βιβλίο: βρώμικο, αληθινό, ρομαντικό, άγριο και πολιτικοποιημένο. Η ηθική είναι το κύριο θέμα της, η δικαιοσύνη φυσικό επακόλουθο και η αδικία αιώνια πληγή.

Από την Fantine και την άσχημη ζωή της, στην κόρη της Cosette και την αγάπη που της έφερε η ζωή, έως την ταλαιπωρημένη – κυνηγημένη φιγούρα του Jean Valjean, και την ανένδοτη συμπεριφορά του Javert, οι ζωές όλων συνδέονται από αποφάσεις και επιλογές, από την ίδια τη ζωή.

Τα χαμένα όνειρα, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η πείνα, η αδικία και η αθλιότητα, είναι όλα αποτυπωμένα σε κάθε νότα μουσικής. Η πολιτική χροιά της ιστορίας είναι εκεί δίπλα στις ιστορίες αγάπης και μίσους, άγρυπνος παρατηρητής έτοιμος για δράση.

Μέσα στους μονόλογους των ηθοποιών, όπου όλα τους τα συναισθήματα εξωτερικεύονται μέσω της καταπληκτικής μουσικής των δημιουργών του μιούζικαλ, η ροή ακολουθεί μία άλλη διαδρομή πιο αργή, πιο μελετημένη, πιο μουσικοποιημένη, μέσα σε μία σχεδόν διαμελισμένη αφήγηση.

Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος θεατής θα κουραστεί από τη διάρκεια της ταινίας και όσοι έχουν ήδη ενδοιασμούς, καλύτερο είναι να μην προσπαθήσουν καν. Αυτοί όμως που είναι συνηθισμένοι στη μύηση της μουσικής, ξέρουν πως κάθε τόνος και νότα μιλούν διαφορετικά και έχουν ποικίλα ερεθίσματα.

Οι 8 υποψηφιότητες Όσκαρ που έχει λάβει φέτος η ταινία «Les Misérables» και τα πόσα άλλα βραβεία, κυρίως ερμηνευτικά, αποδεικνύουν έστω και στο ελάχιστο πως ο τολμών, αν δε νικά, τουλάχιστον αναγνωρίζεται.

Η ερμηνείες των πρωταγωνιστών η αλήθεια είναι πως είναι μία και μία. Με την ερμηνεία, που με εξέπληξε θετικά – αν και πάντα ήξερα ότι κρύβει τόνους ταλέντου – αυτή του Hugh Jackman, όπου όλα τα συναισθήματα και οι πίκρες στη ζωή του Jean Valjean αντικατοπτρίζονται τόσο εκστατικά, τόσο σπαραχτικά, που το μόνο που μένει είναι η φιγούρα του Jackman αποστεωμένη από κάθε είδους μορφή.

Και φυσικά η σίγουρη φετινή νικήτρια Anne Hathaway, η οποία – όση λάσπη και αν έφαγε όλα αυτά τα χρόνια – αποδεικνύει περίτρανα πως με δουλειά και επιμονή, καταφέρνεις να καταξιωθείς και να αναγνωριστείς. Από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές της ταινίας, αδιαμφισβήτητα το ντουέτο Carter – Cohen, αποδεικνύοντας το υποκριτικό και μουσικό τους ταλέντο.

Είναι γεγονός πως ο Tom Hooper κατάφερε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της εποχής και την αθλιότητα των ανθρώπων σε αυτή. Για το αν το έκανε με επιτυχία ή όχι, μένει στον κάθε θεατή να αποφασίσει.