Blue Valentine (2010)

Σκηνοθεσία: Derek Cianfrance

Σενάριο: Derek Cianfrance, Joey Curtis

Παίζουν:  Ryan Gosling, Michelle Williams, John Doman

Ο Dean Pereira και η Cindy Heller Pereira είναι ένα νεαρό, μεσοαστικό παντρεμένο ζευγάρι. Ο Dean εργάζεται ως ζωγράφος, και η Cindy ως νοσοκόμα σε κλινική, έχοντας μια νεαρή κόρη, τη Φράνκι. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, είναι και οι δύο ρημαγμένοι από τη ζωή και τις από κοινού εμπειρίες τους που τους οδήγησαν στο γάμο.

Ο Dean προέρχεται από ένα διαλυμένο σπίτι, δεν είδε ποτέ τον εαυτό του να παντρεύεται και δεν έχει καμία επαγγελματική φιλοδοξία πέραν της τρέχουσας εργασίας του.  Η Cindy προέρχεται επίσης από μια δυσλειτουργική οικογένεια, με τους δικούς της μητέρα και πατέρα να μην αποτελούν το ιδανικό παράδειγμα αρμονικής οικογένειας.

Μέσα σε μία κλασσική αμερικάνικη πουριτανή κοινωνία, η Cindy και ο Dean αλλάζουν μέσα στο χρόνο και μαζί τους τα θέλω και οι ανάγκες τους. Η Cindy μία νεαρή γυναίκα που έμεινε έγκυος κατά λάθος και ο Ντιν ένας ρομαντικός, οξύθυμος νέος που θα έκανε τα πάντα για τη γυναίκα που αγαπά.

Μεγαλώνοντας το παιδί κάποιου άλλου, αποδεικνύει καθημερινά με τον τρόπο του την αγάπη του. Η Cindy από την άλλη νιώθει παγιδευμένη σε μία πραγματικότητα που δε θέλησε αληθινά ποτέ και αυτό είναι ολοφάνερο σε κάθε της κίνηση και κάθε της λέξη. Σαν να αποφάσισε η μοίρα για αυτή και τώρα προσπαθεί να ξεφύγει. Παρασυρμένοι από τη ζωή και τα γεγονότα που οδήγησαν στο σύντομο γάμο τους, θα αντιληφθούν ότι παρά την αγάπη τους, δεν μπορούν να συνυπάρξουν πλέον.

Δεν είναι μία απλή ιστορία έρωτα. Είναι η ιστορία ‘αγόρι ερωτεύεται σφόδρα κορίτσι’, το οποίο ενθουσιάζεται και επειδή είναι έγκυος τον παντρεύεται, χωρίς το παιδί να είναι δικό του. Περνούν λίγα χρόνια και ο έρωτας χάνεται, η αγάπη όμως μένει, όχι όμως για το κορίτσι που έγινε γυναίκα, διότι ποτέ δεν τον ερωτεύτηκε στα αλήθεια.

Το αγόρι που έγινε άντρας όμως θα έκανε τα πάντα για αυτήν, γιατί τα συναισθήματά του ήταν πάντα βαθιά και αληθινά. Και όλα αυτά σε ένα πακέτο άγριων διαλόγων, σκληρών ερωτικών σκηνών, βαθιάς αγάπης και μίσους, ανούσιων καβγάδων που υποβόσκουν πίκρα, ανασφάλεια και  χαμένα όνειρα. 

Ένα ζευγάρι λοιπόν, που δεν επικοινώνησε ποτέ πραγματικά, παρασύρθηκε από τον νεανικό έρωτα χωρίς να συνειδητοποιήσει τις χαοτικές διαφορές που υπήρχαν μεταξύ τους.

Με το σενάριο να έχει περάσει 66 σχέδια μέσα σε 12 χρόνια, ο σκηνοθέτης κάνει μία φιλότιμη προσπάθεια να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας με πισωγυρίσματα στο παρελθόν, μέσα στο ίδιο το παρόν με επιτυχία.

Οι ωμές και αξιοσημείωτες ερμηνείες των πρωταγωνιστών ξεχωρίζουν σε μία δυνατή, μελαγχολική ιστορία αγάπης, μέσα σε μία ακόμη πιο δυνατή και συναισθηματικά βάναυση ταινία. 

Ένας χωρισμός (Jodaeiye Nader az Simin) 2011

Σκηνοθεσία: Asghar Farhadi

Σενάριο: Asghar Farhadi

Παίζουν: Peyman Maadi, Leila Hatami, Sareh Bayat, Shahab Hosseini

Η Simin και ο Naader μένουν στην Τεχεράνη μαζί με την 11χρονη κόρη τους και τον πάσχοντα από Alzheimer πατέρα του Naader. Ύστερα από 14 χρόνια γάμου οδηγούνται στο χωρισμό. Ο λόγος, η επιθυμία της Simin να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον στη μικρή τους πανέξυπνη κόρη, Termeh. 

Ο σύζυγός της αρνείται πεισματικά, αφού είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στην Τεχεράνη στο πλευρό του πατέρα του. Το διαζύγιο και η φυγή της Simin από το σπίτι θα οδηγήσουν σε απρόσμενες καταστάσεις, όταν ο Naader αναγκαστεί να προσλάβει μία φτωχή γυναίκα να φυλά τον πατέρα του.

Η ιρανική ταινία που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς έκανε την εμφάνισή της σε μία περίοδο όπου η ιρανική κυβέρνηση κάνει ό, τι περνά από το χέρι της για να αποτρέψει κινηματογραφιστές να αποτυπώσουν οτιδήποτε τους θίγει. Με σκηνοθέτες να οδηγούνται στη φυλακή, όπως οι Jafar Panahi και Mohammad Rasoulof από το απολυταρχικό καθεστώς του Αχμαντινετζάντ, ο κινηματογράφος και η ελευθερία της έκφρασης κρίνονται και κατακρίνονται με όλα τα μέσα. Έχοντας σαρώσει τα Φεστιβάλ ανά την υφήλιο (βλ, Χρυσή Άρκτος, Φεστιβάλ Βερολίνου),το ‘A Separation’ μετράει ακόμη τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και το αντίστοιχο Όσκαρ. Δικαίως.

Χρησιμοποιώντας λιγοστά μέσα, ο σκηνοθέτης θέλει να τονίσει την ουσία, να στείλει ένα μήνυμα στο θεατή, χωρίς να τον ζαλίσει πολύ, δημιουργώντας μία ελκυστικά δραματική ιστορία για μία οικογένεια της πολύπαθης Τεχεράνης.

Η ουσία απτή και σύγχρονη για ένα Ιράν που προσπαθεί να ξεφύγει από το απολυταρχικό καθεστώς, παγιδεύοντας τον ίδιο του τον εαυτό στα γρανάζια της Ισλαμικής θεοφοβούμενης κοινωνίας του. Ταξικές διαφορές, ηθική, πολιτική, ο αέναος φόβος της αμαρτίας, εγωισμοί και αλήθειες, είναι λίγα από τα θέματα που αγγίζει ο Φαραντί.

Στην προσπάθειά του ο σκηνοθέτης να καταδείξει το σάπιο σύστημα δικαιοσύνης του σημερινού Ιράν (και όχι μόνο), διηγείται την ιστορία ενός περήφανου ζευγαριού, που θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιαδήποτε δυτική χώρα και που τα θέλω και τα όνειρά του άλλαξαν με το πέρασμα του χρόνου.

Οι αποφάσεις και οι ανένδοτες, εγωιστικές τους συμπεριφορές αφήνουν θύματα με σημαντικότερο την κόρη τους, η οποία με την ευφυΐα της προσπαθεί άσκοπα να τους φέρει ξανά κοντά. Πρέπει και οι δύο να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους και να αντιμετωπίσουν το συνονθύλευμα των παρεξηγήσεων που προκάλεσαν οι αποφάσεις τους.

Η ηθικές και οι αξίες τους κλονίζονται, αφήνοντάς και τους δύο μετέωρους σε ένα σύστημα και μία κοινωνία που σιγοβράζει κάτω από το αυστηρό και απολυταρχικό Ισλάμ.

Νατουραλιστικά κινηματογραφημένο με εξαιρετικές ερμηνείες , το ‘A separation’ αποτελεί τρανταχτή απόδειξη ότι το Ιρανικό σινεμά, όσο και αν πνίγεται, πάντα θα καταφέρνει να παίρνει βαθιές δημιουργικές ανάσες, μέχρι να καταφέρει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του Ιρανικού καθεστώτος. 

Bridesmaids (Οι φιλενάδες) (2011)

Σκηνοθεσία: Πολ Φέιγκ

Παίζουν: Ρόουζ Μπερν, Μάγια Ρούντολφ, Κρίστεν Γουίγκ

Η Άνι είναι μία τριαντάρα και κάτι που ζει μέσα από αποτυχημένες σχέσεις, βλέποντας την ερωτική και επαγγελματική πορεία της να πάει από το κακό στο χειρότερο. Όταν η κολλητή της Λίλιαν της ζητά να γίνει παράνυμφος στο γάμο της, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ‘καινούργια’ κολλητή Έλεν – μία πανέμορφη και πλούσια νεαρή – μετατρέποντας το γάμο σε ρινγκ γυναικών. Την ομάδα των παρανύμφων πλαισιώνουν άλλες τρεις θεότρελες κυρίες, η κάθε μία με τη δική της ιστορία. Όλες μαζί είναι οι ‘Φιλενάδες’, μία από τις πιο ξεκαρδιστικές κωμωδίες του 2011.

Με πρωταγωνίστρια την απολαυστική Kristen Wiig (Saturday Night Live), έρχεται η απάντηση στις ξεπερασμένες, ρομαντικές, αμερικάνικες γυναικείες κωμωδίες που έχουμε συνηθίσει έως τώρα.

Οι ‘Φιλενάδες’ αλλάζουν τα δεδομένα στη γυναικεία κωμωδία, αφού καταρρίπτονται όλοι οι μύθοι για το γυναικείο φύλο. Τέρμα πια η γυναίκα – κούκλα που κλαψουρίζει με το παραμικρό, κρίνεται από τη σεξουαλική της ζωή, πεθαίνοντας για τη μόδα σα να μην υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από την τελευταία συλλογή Manolo Blahnic.

Με αστείρευτο ειλικρινές χιούμορ και κοφτερές ατάκες, καταστάσεις αμηχανίας και γυναίκες ικανές για όλα, έρχεται μία κωμωδία από γυναίκες για… γερά στομάχια, σατιρίζοντας την πραγματικότητα που απαιτεί από τις γυναίκες να εκπληρώνουν πολλαπλούς ρόλους, αυτόν της ερωμένης, της μητέρας, της νοικοκυράς και της καριερίστα.

Με το χαρακτηριστικό στυλ της Wiig, σε συνδυασμό με την κωμική παρέα που τη συνοδεύει, ετοιμαστείτε για την απόλυτη απομυθοποίηση των γυναικών, αφού ό, τι ντροπιαστική στιγμή υπάρχει για μία γυναίκα θα τη δείτε εδώ.

Πολλοί θεωρούν τις ‘Φιλενάδες’ τη γυναικεία απάντηση στο ανδρικό ‘Hangover’, αφού και οι δύο μιλούν για γάμο και bachelor party, βουτώντας στα απόκρυφα τόσο της γυναικείας όσο και της αντρικής ιδιοσυγκρασίας.

Αφοπλιστικές ατάκες, σουρεαλιστικές καταστάσεις, σεξ και η αιώνια κόντρα μεταξύ των γυναικών συνθέτουν το σενάριο της ταινίας. Βέβαια η πλοκή αναπτύσσεται αργά, αλλά πιστέψτε με, κανέναν δεν ενδιαφέρει η πλοκή. Η βάση γίνεται στους διαλόγους και τους χαρακτήρες - μορφές της Αμερικάνικης κοινωνίας.

Είναι από τις κωμωδίες που επαναπροσδιορίζουν το είδος, που θέτουν νέες βάσεις. Είναι όμως και μία κατηγορία από μόνη της. Βασικά συστατικά που χρειάζεσαι για να την παρακολουθήσεις είναι: η καλύτερη διάθεση και αγαπημένη παρέα. Μόνο έτσι θα σας διασκεδάσει, αηδιάσει (έχει καθιερωθεί ήδη στο πάνθεον η σκηνή της Μακάρθι να αφοδεύει σε νιπτήρα), προβληματίσει, ξαφνιάσει. Γιατί και οι γυναίκες ξέρουν από κωμωδία.

Vertigo (1958)

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Παίζουν: James Stewart, Kim Novak, Barbara Bel Geddes

Μία από τις κλασσικές πλέον ταινίες του Χίτσκοκ, του μαέστρου του μυστηρίου και του ψυχολογικού θρίλερ, του πρωτοπόρου σε μορφές κινηματογράφησης και σκηνοθεσίας. Του ανθρώπου αυτού που κατάφερε να δημιουργήσει και να καθορίσει ολόκληρες γενιές μετέπειτα σκηνοθετών και κινηματογραφικών κινημάτων.

Η ιστορία παρακολουθεί έναν αστυνομικό, τον Scottie, ο οποίος λόγω της ακροφοβίας του (ο φόβος για τα ύψη) αδυνατεί να σώσει το συνάδελφό του από μία αποστολή. Έχει παραιτηθεί από τη δουλειά του, όταν ένας παλιός του συμμαθητής θα τον πείσει να παρακολουθήσει τη γυναίκα του. Ο φίλος του είναι πεπεισμένος ότι η γυναίκα του έχει κυριαρχηθεί από ένα πνεύμα του προηγούμενου αιώνος. Ο Scottie θα ανακαλύπτει ολοένα και περισσότερα στοιχεία που κάνουν την υπόθεση ακόμη πιο μυστήρια. Καθώς περνάει ο καιρός, θα βρεθεί ερωτευμένος με τη γυναίκα, ανήμπορος πλέον να αντιμετωπίσει την κατάσταση με ανοιχτό μυαλό.

Δημιουργώντας από το πρώτο λεπτό μία ατμόσφαιρα αστυνομικού και μεταφυσικού μυστηρίου, η ταινία του Χίτσκοκ (αγαπημένη σε όλους τους σινεφίλ) έχει τα βασικά συστατικά για να σε μαγνητίσει μέχρι το τέλος. Τα κίνητρα των πρωταγωνιστών θέτονται όλα υπό αμφισβήτηση κάθε λεπτό, υποψιάζεσαι τα πάντα και τους πάντες, απορείς για το ‘μεταφυσικό’ στοιχείο της ιστορίας, που από μόνο του προκαλεί υποψίες. Είναι πράγματι ‘δαιμονισμένη’ αυτή τη γυναίκα; Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτό;

Λόγοι και αντίλογοι, χαρακτήρες ποτέ όσο αθώοι όσο φαίνονται, το “Vertigo” έχει την κινηματογράφηση της απόλυτης έντασης, της απόλυτης αστυνομικής ιστορίας, που όταν την ξετυλίξεις προσεκτικά, θα ανακαλύψεις στοιχεία και δεδομένα που δεν τα περίμενες. Αμφισβητώντας την ίδια τη φύση της ιστορίας, η ταινία δε χάνει ποτέ το ενδιαφέρον της με τους χαρακτήρες να υπόκεινται στα πάθη τους, αφήνοντας τη λογική κατά μέρος.

Ο αστυνομικός Scottie, ευαίσθητος από όλα όσα έχει περάσει, είναι εγκλωβισμένος στη φοβία του, η οποία τον αναγκάζει να πάρει άλλες αποφάσεις από αυτές που θα έπαιρνε εάν την είχε νικήσει. Πλεκτάνες και σχέδια μπλέκονται με τα φαντάσματα του παρελθόντος δημιουργώντας ένα από τα απόλυτα ψυχολογικά θρίλερ που είδε ποτέ ο κινηματογράφος, κάνοντας μυριάδες μετέπειτα ταινίες να αντιγράψουν την δομή της με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Κλασσική, με ρυθμό και σταδιακή κλιμακούμενη ένταση με τα γνωστά μοτίβα του ‘εμμονικού’ Χίτσκοκ, η ταινία έχει μπει αυτομάτως, από την πρώτη ημέρα της προβολής της στην κατηγορία των κλασσικών ταινιών που όσες φορές και αν προσπαθήσει κάποιος να την αντιγράψει, δε θα καταφέρει ποτέ να αποτυπώσει το κλίμα και την τελειότητά της. 

La mala educacion – Κακή εκπαίδευση

Ίσως μία από τις λιγότερο δημοφιλείς ταινίες του Πέδρο Αλμοδοβάρ, η ‘Κακή Εκπαίδευση’ χαρακτηρίζεται από νουάρ στοιχεία και ερωτικά πάθη, και όπως και να τη δεις, κατακλύζεται από κυνικότητα, πάθος, δράμα. Η ιστορία μιλά για δύο νεαρά αγόρια, τον Ιγκνάσιο και τον Ενρίκε, τα οποία κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από τον πατέρα Μανόλο στο καθολικό σχολείο, όπου φοιτούσαν. Έτσι οι ζωές τους συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, και ως ενήλικες πλέον, μπλέκονται σε ένα ερωτικό τρίγωνο. Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται σταδιακά, αφού μέχρι ένα σημείο τα όρια μυθοπλασίας και πραγματικότητας είναι δυσδιάκριτα και ο θεατής χάνει την μπάλα ανάμεσα στην αφήγηση και την πλοκή. Με ένα πολύπλοκο σενάριο και αφηγηματικά τρικ (παρουσιάζεται ταινία μέσα σε ταινία), ο Αλμοδοβάρ εδώ αποτυγχάνει, θα λέγαμε, με ιδιαίτερο τρόπο να κερδίσει το κοινό, ακόμη και το πιο φανατικό του.

Το ερωτικό πάθος κυριαρχεί παντού και το γνωστό μοτίβο της ‘μοιραίας γυναίκας’ παρουσιάζεται με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο από τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, ο οποίος κερδίζει τις εντυπώσεις ερμηνεύοντας διαφορετικούς χαρακτήρες κάθε φορά, με χαρακτηριστικό αυτόν της τραβεστί. Σε ένα σκηνικό γεμάτο χρώματα, κιτς και άπειρο ομοφυλοφιλικό ταπεραμέντο, το μελόδραμα αυτό έχει κάτι αυτοβιογραφικό και μοναδικό, έχει την αφήγηση που του προσδίδει ο σκηνοθέτης με μαεστρία, σε ένα σενάριο που δούλευε χρόνια και στο οποίο αποτυπώνεται το ανεπανάληπτο αλμοδοβαρικό στυλ.