Σκηνοθεσία: Woody
Allen
Σενάριο: Woody
Allen
Παίζουν: Woody
Allen, Penélope Cruz, Jesse Eisenberg, Alison Pill, Roberto Benigni, Alec
Baldwin
Η απόδειξη
ότι όταν είσαι εθισμένος στις ίδιες σου τις εμμονές, το αποτέλεσμα μόνο καλό
δεν είναι.
Το στόρι
έχει ως εξής: τέσσερις παράλληλες ιστορίες ανθρώπων από δύο διαφορετικές χώρες
(ΗΠΑ, Ιταλία)διηγούνται με τραγελαφικό (;) τρόπο τις διαπροσωπικές τους σχέσεις,
προσπαθώντας να βρουν τους εαυτούς τους και τον έρωτα. Ζευγάρια, οικογένειες,
απλοί άνθρωποι που βρέθηκαν στη Ρώμη και άθελά τους παρασύρθηκαν από τη μαγεία της,
ό, τι και αν σημαίνει αυτό.
Ο, κατά
τα άλλα αγαπημένος, Woody Allen με την τελευταία του ταινία – ή μάλλον κάτι που μοιάζει με
ταινία, η καλύτερα κάτι που θέλει να μοιάσει με ταινία – προσπάθησε να μας εισάγει
στο ιταλικό ταπεραμέντο με απόλυτη αποτυχία.
Δεν ξέρω από
πού να ξεκινήσω. Προφανώς και ο νευρωτικός αγαπημένος σκηνοθέτης θέλησε να κάνει
απλά μία όμορφα κινηματογραφημένη ταινία για τη Ρώμη, αφού φαίνεται πως τώρα
στα γεράματα ανακαλύπτει τη γοητεία των ευρωπαϊκών πόλεων. Μόνο που αυτή του η
επιθυμία κατέληξε σε ένα νερόβραστο στραπατσαρισμένο σενάριο, που δεν θυμίζει
σε τίποτα τον παλιό καλό νεοϋορκέζο εαυτό του.
Από το
πρώτο λεπτό προβολής, απορείς ποιοι είναι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, από πού προέρχονται,
που πάνε, ποιος είναι ο σκοπός τους. Όλες οι παράλληλες ιστορίες ξεκινούν χωρίς
να επεξηγείται τίποτε και με κανέναν τρόπο κατά τη διάρκεια του φιλμ.
Ένα ψόφιο
σενάριο σε συνδυασμό με χαρακτήρες άδειους, κενούς και απόλυτα copy paste από άλλες ταινίες του. Θα
λέγαμε ότι η ταινία είναι ένα συνονθύλευμα αμερικανικής πολυλογίας και ιταλικής
καρικατούρας.
Κύριος
εμπνευστής αυτού του στυλ, ο Benigni
(απολαυστικός όπως πάντα), του οποίου η ιστορία προσπαθεί άχαρα να καταδείξει
τη μανία της ιταλικής κοινωνίας με τα τηλεοπτικά ριάλιτι, κάτι που ο Mattero
Garrone αποτυπώνει θαυμάσια στη νέα του ταινία “Reality” (δείτε κριτική εδώ).
Σκηνοθετικά
δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Αν εξαιρέσεις τα όμορφα ζεστά πλάνα της αιώνιας
πόλης, που περισσότερο μοιάζουν με διαφημιστική καμπάνια, οι καταστάσεις στις οποίες
εισέρχονται οι πρωταγωνιστές είναι περισσότερο σουρεαλιστικές και αδιάφορες,
παρά μέρος μιας κωμωδίας που αξίζει την προσοχή σου.
Ναι υπάρχει
το στοιχείο του νευρωτικού μέσου αμερικανού, ναι κάνει μία νύξη για τον ίδιο
του τον εαυτό και την απόσυρσή του από τα κινηματογραφικά δρώμενα – μέσα από την
αντιδιαστολή του χαρακτήρα που υποδύεται. Αυτό όμως δε σώζει σε καμία περίπτωση
την ανυπαρξία ουσίας στην ταινία.
Και εκεί
που περιμένεις να γελάσεις έστω και λίγο με τα κρύα αστεία και τις τραγελαφικές
καταστάσεις, η αλήθεια είναι ότι δε θα δεις κάτι περισσότερο από άνοστα αστεία,
ναι αυτά που είδες ήδη από το τρέιλερ.
Στην όλη
ασυναρτησία να προστεθεί και ο φανταστικός χαρακτήρας του Alec Baldwin, κατάλοιπο της προηγούμενης ταινίας “Midnight in Paris” (διαβάστε κριτική εδώ). Ακόμη
απορώ που κολλάει.
Άχαρη,
αδιάφορη και κυρίως απογοητευτική, η τελευταία ταινία του Woody Allen αποδεικνύει πως ο
δημιουργός καλύτερα θα ήταν να επέστρεφε στη Νέα Υόρκη. Φαίνεται πως μονάχα
αυτή η πόλη του προσφέρει την καλύτερη έμπνευση.
